Ζούμε σε μια περιοχή τα Βόρεια Προάστια που την δεκαετία του ’90 και για σχεδόν 2 δεκαετίες αποτέλεσε συνώνυμο των λέξεων χλιδή, οικονομικό στάτους, φύση, καλή κοινωνική ζωή – γενικότερα μια είδους ποιοτική αναβάθμιση σε όσους επέλεξαν να επενδύσουν τα χρήματα τους, για να χτίσουν το σπίτι τους και να φτιάξουν την επιχείρησής τους στην περιοχή.
Το American dream σε ελληνικούς όρους. Είναι όμως έτσι;
Σύντομα όσοι αντιμετώπισαν την καθημερινότητα και με όσα συνέβησαν την προηγούμενη δεκαετία (και δυστυχώς συνεχίζονται), αντιλήφθηκαν πως το όνειρο, σε πολλές περιπτώσεις μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Οι λόγοι πολλοί, αλληλοσυνδεόμενοι – κάποιοι χρόνιοι, κάποιοι άλλοι αποτέλεσμα της κακιάς νοοτροπίας που μας διέπει και της οικονομικής δυστοκίας που βιώνουμε από το 2010 και μετά ως κράτος και κοινωνία.
Επιχειρώντας να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε τα προβλήματα του τόπου μας θα πρέπει να κατηγοριοποιήσουμε τους βασικούς παράγοντες που ευθύνονται για την διαιώνιση και την μη επίλυση τους.
Κεντρική διοίκηση
Από την εποχή των παχών αγελάδων που τα χρήματα κυριολεκτικά έπεφταν με το τσουβάλι, πραγματοποιήθηκε μια άνευ προηγουμένου άναρχη δόμηση σε ολόκληρη την περιοχή. Με κάθε τρόπο και μέσο, τα πάλαι ποτέ πανέμορφα πευκοδάση της περιοχής μας με τους φυσικούς χειμάρρους και τα ρέματα που τροφοδοτούσαν τους παραπόταμους του Κηφισού για να καταλήξουν στην θάλασσα, “βιάστηκαν” με μπαζώματα, εκχερσώσεις και κόπηκαν από κάθε επιτήδειο καταχραστή σε οικόπεδα που ο καθένας, ανάλογα τα χρήματα και τους γνωστούς του, μετέτρεψε σε σπίτια πολλών τ.μ με κάθε λογής κομφόρ και ανέσεις. Χωρίς να υπάρχει καμία πρόνοια και οργάνωση για πολεοδομικό σχεδιασμό, αντιπλημμυρικά έργα, οδικό δίκτυο, βασικές αστικές υποδομές….συντελέστηκε ενα αρπακολατσίδικο – πλιάτσικο των περιαστικών δασών της Πεντέλης και της Πάρνηθας.
Για το έγκλημα αυτό δεν τιμωρήθηκε κανείς, γιατί απλά συνένοχοι είμαστε όλοι – από τον κλητήρα μέχρι τον διευθυντή (που στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να πηδήξει από την μία θέση στην άλλη – απλά με ένα τηλεφώνημα στον “θείο από την Κορώνη”).
Για να βολευτούν λίγες χιλιάδες νεόπλουτων συμπολιτών μας που θέλησαν να κάνουν ένα ατομικό update στην ζωή τους, ισοπεδώθηκε μια ολόκληρη περιοχή φυσικού και πολιτισμικού πλούτου! Όλοι σφύριζουν αδιάφορα και στις «στραβές» που προέκυψαν στην συνέχεια με αμέριστη ευκολία πετούσαν το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο, χωρίς καμία αιδώ, χωρίς καμία αίσθηση καθήκοντος και ευθιξίας.
Τοπική αυτοδιοίκηση
Ως μικρογραφία της κεντρικής διοίκησης, η εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση λειτούργησε διαχρονικά στα ίδια μήκη κύματος με την κεντρική. Με ψηφοθηρική διάθεση, όπου οι αρμοδιότητες της το επέτρεπαν, εξυπηρετώντας τοπικά και ατομικά συμφέροντα – συνηγόρησε στο παραπάνω έγκλημα. Με γνωστή την καραμέλα, φταίει η κυβέρνηση και οι βουλευτές που δεν δίνουν λύση, τι να κάνουμε εμείς; συνέχισε ως το μεσαίο ψάρι της τροφικής αλυσίδες να ταΐζει την μεγαλύτερη και να απομυζάει την κατώτερη μόνο και μόνο για να διατηρήσει τα κεκτημένα οφέλη.
Με έργα βιτρίνας και πακτωλό χρημάτων σε άρτο και θεάματα – για να βγαίνει και το ψωμί βρε αδερφέ – κατάφερε αντί να σταθεί εμπόδιο και να συντονίσει κάποιες δράσεις που θα διατηρούσαν ένα βασικό επίπεδο, αντ’ αυτού επέλεξε για λίγες ψήφους και κάποια χαρτζιλίκια σε φίλους, κουμπάρους και αυλικούς να κρύψει κάτω από το χαλί τα προβλήματα.
Ίδιο έργο, με τους ίδιους θεατές που γαλουχήθηκαν με τα πρότυπα του ωχαδερφισμού, της μίζας. σε ένα το μότο ζωής…την δουλίτσα μας να κάνουμε!
Εμείς
Ντόπιοι και νεοχωρίτες, εάν και στον πάτο της αλυσίδας των ευθυνών και των πράξεων, αλλά στην κορυφή της πυραμίδας των επιλογών…καταφέραμε να δώσουμε τα κλειδιά του μέλλοντος μας με την ψήφο μας – σε εκείνους που εξυπηρετούσε κάθε φορά το συμφέρον μας – και όχι για να ασκήσουν χρηστή διοίκηση με όραμα, προγραμματισμό και πολιτικό ορθολογισμό.
Ιδιώτες με την έννοια του αγγλικού idiot, υποθηκεύσαμε το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών σε μια αντίληψη του “ότι βρέξει ας κατεβάσει…και όσα αρπάξει ο πισινός μας” με μια ηδονιστική ευχαρίστηση του τύπου “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα“!
Όταν η φύση με την κλιματική κρίση που ζούμε ήρθε να αποκαταστήσει την ισορροπία από τους αλλεπάλληλους βιασμούς που της κάναμε – άλλοτε με χιόνια και βροχές, άλλοτε με φωτιές και σεισμούς – σηκώναμε ψηλά το κεφάλι για να ρίξουμε ξανά τις προσωπικές μας ευθύνες στο κακό μας ριζικό, τον άγνωστο Θεό…κάποιοι πιο τραβηγμένα ακόμα και σε εξωγήινους που επιδιώκουν να μας αρπάξουν τα πλούτη και τα κάλλη μας. Επομένως, ίσως εάν αντιστρέψουμε την πυραμίδα που βολικά θέλουμε να πιστεύουμε πως ισχύει, θα καταλάβουμε πως η ευθύνη για τα προβλήματα που ζούμε βαραίνει πάνω και πρώτα από όλα, όλους εμάς και κάθε ένα ξεχωριστά για όσα περνάμε.
Έρχονται σύντομα Εθνικές και Τοπικές εκλογές, ένας χειμώνας που όμοιο του δεν θα έχουμε ξαναζήσει, όπως οι δημοσιολόγοι μας βομβαρδίζουν καθημερινά, σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά είναι ζαλισμένη από τις απανωτές σφαλιάρες που δέχεται σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας.
Το βιοτικό μας επίπεδο υποβαθμίζεται ραγδαία, χάνεται συστηματικά πολύτιμο ανθρώπινο και υλικό κεφάλαιο και οι αρμόδιοι φορείς που έχουμε επενδύσει το μέλλον μας – δείχνουν ανήμποροι να ανταπεξέλθουν στην βασική τους αποστολή.
Σαν σε δυστοπικό μυθιστόρημα θα κληθούμε ξανά παίζοντας ως κομπάρσοι στο θέατρο του παραλόγου, αγνοώντας αλήθειες και αποστρεφόμενοι των ευθυνών μας. Αρκεί να τις ρίξουμε αλλού!
Τα προβλήματα είναι εδώ , μπροστά μας και οι λύσεις συγκεκριμένες – επίπονες και χρονοβόρες. Η ουσία λοιπόν είναι εάν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε χρόνο , ενέργεια και κόπο για να γίνουμε μέρος της λύσης για να είμαστε οι βασικοί υπαίτιοι του προβλήματος.
