Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις τραγικές συνέπειες της μεγάλης κλιματικής αλλαγής, η οποία φαίνεται ότι επηρεάζει όλο και συχνότερα τον πλανήτη στο σύνολό του. Αρκούν μόνο μερικά από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα ακραίων καιρικών φαινομένων (όπως η Μήδεια, οι πυρκαγιές του καλοκαιριού και η κακοκαιρία Μπάλλος) που συνέβησαν στη χώρα μας και άφησαν στο πέρασμά τους ανυπολόγιστες καταστροφές για να αναλογιστεί κανείς το μέγεθος και τη σοβαρότητα του ζητήματος, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.
Αν και η παρέμβαση του κράτους και των αρμόδιων αρχών κρίνεται απαραίτητη όσο ποτέ, είναι συγχρόνως επιεικώς απογοητευτική, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά τα «κακώς κείμενα» της κρατικής οργάνωσης και τα αργά αντανακλαστικά της.
Παρότι τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί κάποια σχετική πρόοδος στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση των ακραίων καιρικών φαινομένων, τα νέα δεδομένα υπαγορεύουν επιτακτικά την ανάγκη για ταχύτερη λήψη αποφάσεων . Πρέπει η Κεντρική Διοίκηση να προλαμβάνει τις καταστροφές και όχι να ενεργεί εκ των υστέρων. Τα παραδείγματα των πυρκαγιών και της κακοκαιρίας «Μπάλλος» ήρθαν να επιβεβαιώσουν την ανάγκη αυτή.
Εύλογα διερωτάται ο κόσμος: «Εφόσον γνώριζαν ότι θα έχουμε ένα δύσκολο χειμώνα και ένα επικίνδυνο καλοκαίρι, γιατί δεν προετοιμάστηκαν κατάλληλα και μας άφησαν στο έλεος του Θεού;»
Απαντώντας στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι η χώρα μας δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένη για τόσο ακραία καιρικά φαινόμενα, για τον απλό λόγο ότι στο παρελθόν δεν είχαν συμβεί σε τόσο μεγάλη συχνότητα. Αυτό βέβαια δεν έπρεπε να μας καθησυχάσει αλλά να μας αφυπνίσει, πρωτίστως για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και δευτερευόντως για την προστασία γενικότερα των περιοχών που ζούμε.
Την ανάγκη για προστασία της ζωής το κράτος κατάφερε να το πετύχει, ενεργοποιώντας τον αριθμό έκτακτων αναγκών 112. «Τι έπρεπε όμως να χάσουμε για να το πετύχουμε αυτό;» Όλοι θυμόμαστε την μακάβρια εκείνη μέρα της 23ης Ιουλίου του 2018 , στην οποία θρηνήσαμε τόσους ανθρώπους από τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι και στη Ραφήνα. Αυτό ίσως να το είχαμε αποφύγει αν το κράτος αντιδρούσε ταχύτερα και ήταν ήδη σε εφαρμογή ο αριθμός έκτακτων αναγκών.
Σήμερα η χρήση του 112, αν και είναι απόλυτα σωστή και ορθώς ενεργοποιείται, πρέπει να συνδυάζεται με την ταχύτατη αντίδραση του Κρατικού Μηχανισμού απέναντι στις έκτακτες ανάγκες. Παρ’ όλα αυτά η ενεργοποίηση του, αν και καθυστερημένα κάποιες φορές, κρίνεται ως η αναγκαία λύση για την αποτροπή τραγικών καταστροφών, καθώς δεν υπάρχει η σωστή πρόληψη και προετοιμασία, αν και περισσότερο οι αρχές απ΄ ότι φαίνεται με αυτό τον τρόπο καλύπτουν τα «ακάλυπτα» κενά τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το κράτος πρέπει να συμβαδίζει με τις μεταβολές που συντελούνται γενικότερα στην εποχή μας και όχι να παραμένει ένας απλός θεατής, περιμένοντας μόνο ένα 112 να προφυλάξει τους πολίτες. Οι εποχές αλλάζουν δραματικά από χρόνο σε χρόνο και δυστυχώς τέτοια παρόμοια περιστατικά ακραίων καιρικών φαινομένων πρέπει πλέον να τα συνηθίσουμε και να μην απορούμε. Και αυτό γιατί; Γιατί δεν μιλάμε πλέον για κλιματική αλλαγή αλλά για κλιματική κρίση, ένα θέμα που θα αναλύσουμε σε επόμενο τεύχος.
