Έξι μερόνυχτα το πύρινο μέτωπο έκαιγε ανεξέλεγκτο στα Βόρεια Προάστια της Αττικής σε Πάρνηθα, Βαρυμπόμπη, Δροσοπηγή, Κρυονέρι και Άγιο Στέφανο.
Εκεί που πριν από δύο μήνες υπήρχε πυκνότατο πευκοδάσος, κυριαρχεί πλέον στάχτη και αποκαΐδια. Χιλιάδες στρέμματα καμμένης γης, ανυπολόγιστες οι καταστροφές σε σπίτια, αυτοκίνητα, υποδομές και βέβαια σε περιβάλλον.
Αντικρίζοντας σήμερα αυτές τις εικόνες, η ψυχή μας γεμίζει θλίψη και μονάχα μία λέξη μας έρχεται να φωνάξουμε «Γιατί;»
Δυστυχώς, η φωτιά βρήκε για ακόμη μία φορά απροετοίμαστη την κρατική μηχανή και την ολιγωρία να κυριαρχεί.
Αρχές Μάιου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συγκαλεί σύσκεψη στην έδρα της Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, στο Μαρούσι. Εκτός των οκτώ Δημάρχων της Ανατολικής Αττικής, συμμετείχαν και κυβερνητικά στελέχη αλλά και η ηγεσία του Πυροσβεστικού Σώματος. Τι έγινε σε αυτόν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό για την αντιπυρική περίοδο; Ποια σχέδια προκρίθηκαν για τους Δήμους που ήταν σε κατάσταση ειδικής κινητοποίησης; Τι εν τέλει υλοποιήθηκε;
Η κυβέρνηση, είχε το πλεονέκτημα να διαβάσει τα λάθη και τις παραλείψεις των προκατόχων της και η Πυροσβεστική να καταστρώσει ένα αποτελεσματικότερο σχέδιο πυρόσβεσης των δασών αλλά των περιουσιών των πολιτών. Ο κρατικός μηχανισμός όμως δεν είχε τα ανάλογα αντανακλαστικά και δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει όπως θα έπρεπε, από τη στιγμή της πρώτης σπίθας που άναψε στους πρόποδες της Πάρνηθας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι μάλλον δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα.
Η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση και η έλλειψη συντονισμού από την Πυροσβεστική Υπηρεσία πυροδοτούσε εκρήξεις απελπισμένων πολιτών που έβλεπαν τις περιουσίες τους να παραδίδονται στις φλόγες.
Ευτυχώς, για όλους μας, την ολιγωρία της κρατικής διοίκησης και της Πυροσβεστικής ήρθαν να αναπληρώσουν οι κάτοικοι και οι εθελοντικές ομάδες των βορείων προαστίων σε συνεργασία με τους εθελοντές άλλων περιοχών.
Από την πρώτη ώρα, στο πρώτο κάλεσμα του συναγερμού, αφήνοντας τις δουλείες τους και με ό,τι μέσο διέθεταν, ρίχτηκαν συντονισμένα και πειθαρχημένα σε ένα αχανές μέτωπο φωτιάς. Ήταν ένας πόλεμος, που όλους του ένωσε κάτω από τον ίδιο σκοπό.
Σε έναν ασύρματο που δεν σιγούσε, κάθε τόσο υπήρχε εντολή για νέα κινητοποίηση. Αντιμέτωποι με γιγάντιες πύρινες γλώσσες, απεγκλώβιζαν ανήμπορους πολίτες και βοηθούσαν να σωθούν περιουσίες.
Κατάκοποι και άυπνοι, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει γι αυτούς, συνέχιζαν με καπνισμένες στολές και φθαρμένες μπότες να δίνουν την άνιση μάχη στα μέτωπα της φωτιάς.
Δε γίνεται όμως να περιμένουμε πάντα τους εθελοντές να σώσουν ό,τι δεν μπορεί η κρατική μηχανή. Είναι πλέον καιρός να σταματήσουμε να ζητάμε από τις εθελοντικές δυνάμεις και τους απλούς πολίτες να συνδράμουν, με κίνδυνο την ζωή τους, στην κατάσβεση των πυρκαγιών και να λάβουμε σοβαρά και υπεύθυνα μέτρα. Ίσως η πολιτεία θα έπρεπε να γίνει πιο υπεύθυνη, ώστε κάθε χρόνο να μην ανησυχούμε ότι θα καούμε. Ελπίζουμε το πάθημα να γίνει μάθημα και λειτουργήσει ως αποτέλεσμα αποτροπής παρόμοιων δυσάρεστων καταστάσεων στο μέλλον. Και στο άμεσο μέλλον μάλιστα, αφού από κλιματική αλλαγή, πλέον βρισκόμαστε σε κλιματική κρίση και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.
