Σε συνέχεια του προηγούμενου κεντρικού μας άρθρου, στο οποίο αναφερθήκαμε στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην περιοχή μας αλλά και γενικότερα, επανερχόμαστε με την κλιματική κρίση, που πλέον αποτελεί καθημερινότητά μας και την βιώνουμε συνεχώς.
Καταρχάς, αποτελεί χρέος μας να συνειδητοποιήσουμε πως πλέον δεν υφίσταται κλιματική αλλαγή αλλά κλιματική κρίση, γιατί στην πραγματικότητα η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, ζούμε εντός της και ήδη οι συνέπειες της είναι σοβαρότατες για να τις αγνοήσουμε. Η προσπάθεια που οφείλει να κάνει η ανθρωπότητα είναι να «φρενάρει» και να ανακόψει τη διαδικασία της κλιματικής κρίσης, προτού το κλιματικό «τσουνάμι» γίνει ανεξέλεγκτο και μη αναστρέψιμο.
Για τον λόγο αυτό πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των 26 χωρών του ΟΗΕ, η οποία διήρκησε δύο εβδομάδες και τα αποτελέσματά της δεν ήταν αυτό ακριβώς που όλοι περιμέναμε. Αν αναλογιστούμε πως χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, που παρά τις ανέσεις που μας προσφέρουν με τα προϊόντα και τις κατασκευές τους καταστρέφουν το περιβάλλον (λόγω της μεγάλης ρύπανσης από εκπομπές αερίων), κατανοούμε πλήρως ότι όλα γίνονται για οικονομικά συμφέροντα.
Τις τελευταίες δεκαετίες το κλίμα του πλανήτη μας έχει γίνει θερμότερο κατά 1,1 βαθμό Κελσίου με σοβαρές συνέπειες στο οικοσύστημά του και ειδικότερα αυτό της Μεσογείου. Η Ελλάδα, ως μία χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου, δεν θα μπορούσε να αποφύγει τις συνέπειες αυτές. Το είδαμε τον Οκτώβριο με τις πλημμύρες, το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν χιλιάδες στρέμματα δασών και το χειμώνα με τη Μήδεια που πάγωσε τη χώρα για 5 μέρες. Συνειδητοποιούμε δηλαδή ότι η κλιματική κρίση είναι εδώ και μας οδηγεί σε ακραία καιρικά φαινόμενα με όλο και πιο έντονες επιπτώσεις. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις περιουσίες τους και οι ζωές τους καταστρέφονται. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να απορούμε ή να ξαφνιαζόμαστε με τις καταστροφές, αλλά να λάβουμε κατάλληλα μέτρα, ώστε να αποτρέψουμε μία περαιτέρω αύξηση της θερμοκρασίας, η οποία θα μπορούσε μελλοντικά να αποβεί μοιραία.
Δυστυχώς, η χώρα μας δεν ήταν ΠΟΤΕ προετοιμασμένη για όλα αυτά τα φαινόμενα, για τον απλό λόγο ότι στο παρελθόν δεν είχαν συμβεί σε τόσο μεγάλη συχνότητα και ένταση. Αυτό πρέπει να μας αφυπνίσει, όχι μόνο σε επίπεδο Κεντρικής Διοίκησης αλλά και σε επίπεδο ατομικής ευθύνης. Αν και τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί κάποια σχετική πρόοδος στην αντιμετώπιση κάποιων φαινομένων, στην πρόληψη όμως για την κλιματική κρίση υστερούμε οικτρά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την περιοχή στην οποία ζούμε. Μία περιοχή κατακλυσμένη από πράσινο, αλλά παραδομένη στην αδιαφορία και στην απαξίωση των διοικούντων της.
Ποια μέτρα έχει πάρει η Τοπική Αυτοδιοίκηση για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και ποια για τα αποτελέσματά της;
Μπορεί η περιοχή μας να μην κινδυνεύει από την αύξηση της στάθμης της θάλασσας αλλά κινδυνεύει από τα έντονα καιρικά φαινόμενα και τις πυρκαγιές. Τα παραδείγματα της Μήδειας και οι φωτιές του καλοκαιριού επιβεβαιώνουν αυτή την κατάσταση. Αν οι προβλέψεις των ειδικών επιστημόνων αποδειχθούν αληθινές, τότε η ξηρασία σε συνδυασμό με τις πυρκαγιές το καλοκαίρι και οι χαμηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με τις έντονες βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις το χειμώνα, θα μας ταλανίζουν αδιάκοπα και κάθε χρόνο θα απειλούνται ζωές συνανθρώπων μας και περιουσίες.
Ο Κρατικός Μηχανισμός λοιπόν, σε επίπεδο Κεντρικής Διοίκησης – Δήμων και Κοινοτήτων, δεν αρκεί να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση, λαμβάνοντας μέτρα κατόπιν εορτής, αλλά κυρίως να προβλέπει και να έχει άμεσα αντανακλαστικά.
Η Φύση μας τιμωρεί – Επιστρέφει “ότι της δώσαμε”
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: η φύση μας εκδικείται για όλες μας τις αυθαιρεσίες. Η καταπάτηση κάθε σπιθαμής γης, η άναρχη οικοδόμηση – κυρίως σε ρέματα και ειδικά στις μεγάλες πόλεις, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η αδιαφορία προς αυτό, η ξηρασία , το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η απουσία κατάλληλων ενεργειών την κατάλληλη στιγμή αποτελούν κάποιες από τις ενέργειές μας προς αυτή την κατεύθυνση.
Εστιάζοντας περισσότερο όμως στην Ελλάδα, και ειδικότερα στη περιοχή μας, συνειδητοποιούμε ότι οι δικές μας ενέργειες με την απάθεια, την κακή ιδιοσυγκρασία και την αδιαφορία που δείχνουμε ως άνθρωποι, γινόμαστε συνένοχοι του προβλήματος.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ πως αν δεν πετούσαμε σκουπίδια στους δρόμους, αν ανακυκλώναμε σωστά τα απορρίμματά μας και αν γενικότερα ενδιαφερόμασταν περισσότερο για το περιβάλλον, ίσως να μην βάζαμε κι εμείς το λιθαράκι μας σε αυτό το μη αναστρέψιμο πρόβλημα; Η απάντηση είναι απλή. ΟΧΙ! Και αυτό γιατί δεν μας το επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία μας.
Το πρόβλημα βέβαια γίνεται εντονότερο όταν αναφερόμαστε στην Κρατική Διοίκηση και στους Δήμους. Οι ελλείψεις σε δομές, υπηρεσίες, δυναμικό και αποφασιστικότητα μεγεθύνουν την κρίση και συντελούν στην όξυνση του προβλήματος.
Αλήθεια κάθε πότε περνάει το απορριμματοφόρο της ανακύκλωσης; και όταν αυτό βγει, που πηγαίνει τα ανακυκλώσιμα;
Ποιες είναι οι ενέργειες του Κράτους για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης;
Ερωτήσεις που θα πρέπει να μας προβληματίζουν περισσότερο από εδώ και πέρα, γιατί αν δεν κάνουμε κάτι αποφασιστικά, τότε ο κόσμος μας δεν θα είναι ο ίδιος ποτέ ξανά.
