Ο Ελύτης σοφά έγραψε: «…ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί μου..». Αν και μιλούσε για εξωτερικούς εχθρούς οι χειρότεροι φίλοι είναι εντός. Αυτοί που με το προσωπείο της κοινωνικής προσφοράς καπηλεύονται τις ζωές μας και τα όνειρά μας για ευημερία. Κάποτε φορώντας ρούχα της δουλειάς, έκανα διανομή προϊόντων και βρέθηκα στο εξής σκηνικό: να περιμένω να πληρωθώ και ο άνθρωπος που είχε κάνει την παραγγελία, θέλοντας να ξεφορτωθεί τα ψιλά του, αργούσε πολύ. Μέχρι που ένας συνάδελφός του απηύδησε και είπε: «δώσε στον ανθρωπάκο τα λεφτά του να φύγει». Πέρασε καιρός και άκουσα για ένα βουλευτή: «Αυτός είναι κύριος, κάθε φορά πληρώνει το λογαριασμό στα τραπέζια που βγαίνουμε». Έχουμε λανθασμένα μπερδέψει, την έννοια του κυρίου και του ανθρώπου, με τι ρούχα φοράει, τι δουλειά κάνει και πόσα χρήματα έχει. Ο βουλευτής που σκορπάει χωρίς φειδώ χρήματα σε τραπεζώματα, μοιάζει αληθινά άρχοντας. Μα οι …αρχοντάδες έχουν δούλους και φανταστείτε ποιοί έχουμε αυτόν το ρόλο. Κι όμως, το να είναι κάποιος βουλευτής, είναι ιδιότητα που μπορεί να αποκτήσουμε όλοι, αλλά έχει τείνει να γίνει επάγγελμα γιατί εμείς το επιτρέπουμε.
Ο αληθινός άρχοντας όμως –όπως λέει ο Πλάτων– δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν σημαία τους ένα κόμμα, όχι γιατί είναι ιδεολόγοι (αν ήταν θα φαινόταν και στο βίο τους) αλλά γιατί όντας μονάδες δεν έχουν αξία και ταυτόχρονα νομίζοντας ότι έγιναν ή είναι κάποιοι, παίζουν στις πλάτες μας. Όποιος λοιπόν ετεροπροσδιορίζεται από τον κομματικό φορέα στον οποίο πολιτικοποιείται, είναι συμφεροντολόγος και οφείλουμε να τον βάλουμε στην άκρη για το καλό όλων μας.
Άλλη φορά ως εργάτης άκουσα το μάστορα που δουλεύαμε μαζί, να μου λέει: «βρώμικα χέρια (από τη δουλειά), καθαρή τσέπη». Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς που ευαγγελίζονται τη σωτηρία της πατρίδας (πόλης, νομού, χώρας κλπ.) με επιχειρηματικούς όρους και ζητούν την ψήφο μας έχουν τουλάχιστον καθαρή συνείδηση. Έχουμε γεμίσει βρώμικες τσέπες. Στα πόσα σκάνδαλα επιτέλους θα τους στείλουμε πραγματικά να λογοδοτήσουν; Φυσικά, για να μην τα ισοπεδώνω όλα, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, μα μέσα στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος εξατμίζονται, όπως η βροχή στην έρημο. Φταίνε και αυτοί που δε σκέφτονται το κοινωνικό συμφέρον, φταίμε και εμείς που λέμε δε βαριέσαι, τίποτα δε θ’ αλλάξει και όσο το λέμε, τόσο ποιο βαθιά βυθιζόμαστε στο βούρκο και αυτόν το βούρκο τον φτιάξαμε όλοι μαζί. Μα αυτή η ρουφήχτρα μας απομυζεί ενέργεια, δηλαδή όραμα και πράξη.
Η πιο εύκολη λύση είναι να κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα καταντώντας γραφικοί και εχθρικοί με όλους, ακόμη και τον άνθρωπο που έχτισε τυχαία στην απέναντι μεριά του δρόμου το σπίτι του, γιατί μας έκοψε τη θέα. Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σημείο στο Καρπενήσι πηγαίνοντας προς τον Προυσό, όπου έχουν τρυπήσει το βράχο για να ανοιχθεί ο δρόμος.
Αυτό που πιστεύω είναι, ότι χρειάζεται κοινή βούληση για να τρυπήσουμε τους δικούς μας βράχους, έτσι ώστε να ανοίξουμε δρόμους για το συμφέρον όλων μας και αυτή θα έρθει πρώτα πρώτα αν κάνουμε αντιστροφή στις επιθυμίες μας και ευχηθούμε μια φορά, όχι να πάνε μόνο οι δουλειές μας καλά, μα ανεξάρτητα από αυτό… να γεννήσει και η κατσίκα του γείτονά μας.
Του Αντώνη Αμπαρτζίδη, Πολιτικού επιστήμονα- συγγραφέα
