Ο «Θερισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη, έκανε πρεμιέρα στις 24 Απριλίου στο Θέατρο 104 και είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ένα έργο που ακροβατεί ανάμεσα στο ιλαρό και το τραγικό. Ένα έργο στο οποίο οι πρωταγωνιστές θερίζουν τις θύελλες που έσπειραν…
«Ένας θερισμός κατάπτωσης του δυτικού πολιτισμού της υπερ-αφθονίας. Ένας θερισμός μιας δήθεν κοσμοπολίτικης ζωής. Ένας θερισμός της αυτάρκειας σε θλιβερή ακινησία. Εν τέλει, μια συγκομιδή αδιεξόδων, πλαδαρότητας, κυνισμού», αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου.
Τρεις ξαπλώστρες και δύο πολυθρόνες για δύο ζευγάρια που έχουν από ένα παιδί και μια εργένισσα σε κατάσταση κρίσης. Ο Ρουμί, η Ζουζού, ο Ασσούρ, η Λίκρα και η Μπόνα.
Όλα κινούνται ράθυμα. Διάολε, γιατί όχι; «36 ώρες πτήση και είσαι στο Ακαπούλκο». Η φαινομενική απόλαυση αποκαλύπτει μόνο τα απέραντα κενά των 5 παραθεριστών. Τα «57 αστέρια» του ξενοδοχείου δεν μοιάζουν ικανά να φωτίσουν τα λάθη μιας ζωής που μας αποκαλύπτονται μέσα από συνεχή τηλεφωνήματα.
Τα κινητά χτυπάνε και όλοι ανασκουμπώνονται. «Είναι το δικό μου;». Η αληθινή ζωή δεν σε αφήνει να ησυχάσεις και να ηρεμήσεις ώστε να σκεφτείς το δίλημμα «πισίνα ή θάλασσα;».
Τα παιδιά των ζευγαριών και ένας αόρατος εραστής θα διαλύσουν τις ψευδαισθήσεις των ταλαίπωρων παραθεριστών. Μέσα από το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη θα παρελάσει όλη η τοξικότητα των σχέσεων. Ο Μασιμιλιάνο με την κιθάρα του δεν θα παίξει ποτέ για αυτούς!
Σκηνοθετικά φαίνονται όλα απλά, ο Γρηγόρης Καραντινάκης εναλλάσσει τις γρήγορες κινήσεις με το slow motion, την απάθεια με το πάθος. Η κίνηση των ηθοποιών, οι εκφράσεις, η χρήση μιας ομπρέλας θαλάσσης, αλλά και μικρά μικρά ευρήματα από την αρχή μέχρι το τέλος καθιστούν ενδιαφέρουσα και ευχάριστη στον θεατή την προσέγγιση του κειμένου παρά την τραγικότητα που σφίγγει σαν μέγγενη όσο το έργο κορυφώνεται. Αλλά δεν λείπει και το χιούμορ, όπως άλλωστε αρμόζει στην ανθρώπινη τραγωδία.
Να γκρινιάξω και για κάτι; Θα ήθελα η διάρκειά του να είναι 5-10 λεπτά πιο σύντομη, καθώς μερικές επαναλήψεις με κούρασαν και δεν κατανόησα τον λόγο της υπάρξής τους. Μεγαλώνω και γκρινιάζω…
Αν έπρεπε υποχρεωτικά να επιλέξω δύο πιο δυνατές ερμηνείες, αυτές θα ήταν της Έλενας Μαρσίδου και του Κωνσταντίνου Πασσά. Ίσως να με επηρέασε και το «βάρος» της δικής τους ιστορίας, καθώς η κόρη τους παίζει συνεχώς με τα όριά τους. Όμως, και η Βίβιαν Κοντομάρη, ο Γιάννης Σιαμσιάρης με την «εμμονή» του με τον Λάο Τσε και το νόημα της ζωής, αλλά και η πονεμένη από τα τερτίπια του αόρατου εραστή, Ηρώ Κισσανδράκη, δένουν άψογα την πεντάδα των «παραθεριστών».
Έξυπνες φιλοσοφικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αλλά και αίσθηση κατάθλιψης να πλανάται στον αέρα για το νόημα της ζωής και το ανικανοποίητο. Το μότο «η ζωή δεν με αφήνει να ζήσω…», που ξεστομίζει η Μπόνα, αντικατοπτρίζει τον λάθος δρόμο μιας ζωής πνιγμένης –θερισμένης αν θέλετε– από την κατανάλωση.
Βέβαια, όπως λέει ο Παλαμάς: «Ακούστε. Εγώ ειμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης». Το συγκεκριμένο έργο μας «κλείνει το μάτι» για να χτίσουμε κάτι πιο αληθινό με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης | Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης | Σκηνικά-Κοστούμια: Γρηγόρης Καραντινάκης | Μουσική: Παύλος Παυλίδης | Κινησιολογία: Γιάννα Μελλά | Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς | Φωτογραφίες-Trailer: Bill Patrick | Κατασκευή κοστουμιών: Atelier Τσιούνη | Γραφιστικά: Γιάννης Σιμιτσής | Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη | Social Media: Social Wave | Παραγωγή: URBAN THEATRE | Οργάνωση παραγωγής: Καίτη Αυγουστάκη
